Het is 1 januari en hier sta ik dan, helemaal alleen. Er is niemand die zich om mij bekommert. Het is helemaal donker. Niemand toast met mij, niemand werpt mij een bewonderende blik toe, ik moet het met mezelf doen. Wat zou ik graag op een andere plaats zijn, een plek waar meer te beleven is.

Gelukkig is het al snel zaterdag en tijd om het oud papier op te halen. Vandaag kom ik in contact met mensen. Vandaag komt er aan mijn eenzaamheid een einde. En ja hoor, tijdens het koffiedrinken op Zolder zijn er mensen die mij even in het oor knijpen of mij een aai over de bol geven. Anja haalt zelfs even een doekje over mijn voet. Zij is dan ook verantwoordelijk voor het lief en leed van de vereniging.

Ik sta weer te glimmen van trots: bij deze club mensen hoor ik, bij deze club wil ik blijven, het hele jaar lang, nee voor altijd!

Maar dan is de koffiepauze weer voorbij en iedereen gaat weer weg, op pad om nog meer papier op te halen. Anja doet als laatste het licht uit en daarna de deur op slot. Ik blijf eenzaam achter.

Maar ook al blijf ik in het donker achter, De Bazuin vergeet mij niet. Ze doen alle moeite om er voor te zorgen dat ik bij hen mag blijven.

Want behalve de zondagavondzang in de Torenkerk aan de Kerkstraat op 1 februari en de jaarvergadering op 3 maart staan alle activiteiten van De Bazuin in het teken van het komend ONFK in Drachten die op 17 april gehouden zal worden.

De muzikanten studeren driftig, sectierepetities worden gehouden en zelfs een studieweekend wordt er aan besteed. Henk Smit is ook al zó erg in de ban van mij, dat hij zijn verjaardag wel op het studieweekend wil vieren. Op zondagmiddag van dit weekend geeft De Bazuin samen met Joost Wiersma uit Jistrum en De Bazuin uit Augustinusga beneden in de kerkzaal een try-outconcert.

Ondertussen ben ik weggehaald, zomaar meegenomen, ik heb niet eens de mogelijkheid gehad afscheid te nemen. Onbekenden brengen mij naar een onbekende plaats, een man met een scherpe naald komt naar mij toe en bezorgt mij een tattoo. Het is even slikken, maar het resultaat is iets waar ik trots op ben: ik ben er zeker mooier op geworden.

Maar nu breekt de meest eenzame periode in mijn bestaan aan, omringd door mensen die niets om mij geven en doen alsof ik een voorwerp ben.

Gelukkig, de grote dag breekt aan, het is 17 april. Een vriendelijke meneer haalt me op en zet me in de auto. Na een enerverende rit word ik in de Lawei te Drachten gebracht. Ik word op een tafel gezet te midden van mijn soortgenoten. De vriendelijke meneer wrijft nog even met zijn zakdoek over mijn wangen.

Ik geniet van alle aandacht, iedereen werpt bewonderende blikken op me, maar toch kijk ik reikhalzend uit naar bekenden uit Winsum. Eindelijk zie ik ook enkelen van hen op de tribune verschijnen.

Als de 3e divisie aan de beurt is, word ik zenuwachtig. Nu staat mijn toekomst op het spel. Mag ik mee terug naar de voor mij vertrouwde mensen of zal …? Nee, ik wil daar gewoon niet aan denken. Ik hoor verschillende orkesten en begin te twijfelen, het zal spannend worden. Maar dan opeens hoor ik het bekende geluid van De Bazuin. Dit kan niet missen, de sprankelende tonen van ‘Hafabra Ouverture’, gecomponeerd door Derek Bourgeois, vullen de zaal. Als het afgelopen is, heb ik geen enkele twijfel meer: ik blijf in vertrouwde handen. De jury is het met me eens en roept De Bazuin uit tot winnaar in de 3e divisie. Johnny neemt mij in zijn handen en laat merken dat hij trots op me is.

Terug in Winsum laat ook een groot deel van de leden merken hoe blij ze met me zijn door mij bij de oren te pakken en hun lippen tegen mijn voorhoofd te drukken.

Daarna beland ik weer op mijn vertrouwde plekje op Zolder. Nooit meer zal ik wensen ergens anders te mogen zijn, hier hoor ik thuis!